ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙ - Κική Δημουλά


Γειτονόπουλο τ᾿ οὐρανοῦ τὸ σπίτι. 
Τόσο ψηλὰ χτισμένη τῆς προσέγγισης ἡ τάση 
Ἐπάνω σὲ κορφῆς τὶς ἀνοιχτὲς φτεροῦγες 
σὰν ἀναλόγιο ν᾿ ἀναγιγνώσκει ἡ ἐκθάμβωση 
τὸ ἀνατέλλον τὸ μεσουρανοῦν τὸ δῦον εὐαγγέλιο τῆς μέρας.


Βγαίνω στὴν αὐλή. Μὲ περιμένει ἀπαστράπτουσα
μὲ γκέμια σέλα χάμουρα ἡ ἄγρια ἐλευθερία τοῦ ὁρίζοντα
ν᾿ ἀνέβω καὶ καλπάζοντας τὴν ἐπαλήθευσή της νὰ δαμάσω.
Ἄ, μόνο τὸ βλέμμα καὶ τὸ ὅραμα κατάφεραν νὰ ἱππεύουν
τὴν ἄϋλη ἐτούτη ἀτίθαση κατάκτηση.
Οἱ ὑπερφίαλες ἀπόψεις τῶν αἰθέρων πέφτουνε τσακίζονται
διότι ἐλάχιστα διαρκεῖ τὸ ἀνεμπόδιστο.


Ἰδοὺ πῶς σκοντάφτει σὲ μία σπιθαμὴ 
συρματόπλεγμα γύρω ἀπὸ τὸ χτῆμα. 
Χαμηλό, ἥμερο κι ὅμως ἂν τὸ καλοκοιτάξεις 
τὸ καλοαισθανθεῖς διαιρεῖ τὴ δική μου καλημέρα 
ἀπὸ τοῦ γείτονα ὁλημερὶς σύνορα φανατίζει σιωπηρὰ 
ὀπλίζοντας ξερόχορτα ἐναντίον ἀδελφῶν τους.


Τὸ βράδυ μόνο, ἡ ἑνωτικὴ εὐωδιὰ τοῦ νυχτολούλουδου
τὸ ψαλιδίζει τόπους τόπους καὶ περνᾶ
ὑπὸ τὸ παράφρον φέγγος τῶν πυγολαμπίδων
- κωλοφωτιὲς τὶς λέγαμε ὅταν ζούσαμε.


Ἄχ, ἡρωισμοὶ ἐθελοντῶν ὀνείρων ἄδοξοι. 
Τί ὠφελεῖ νὰ καταπατήσεις 
δυὸ πόντους φεγγαρόσκονη ἀκόμα 
κληρονομιὰ ποὺ ἄφησε τὸ θέρος στὴ φυγή του.


Ἄσε νὰ τηρήσουν ἑνὸς λεπτοῦ μαζὶ 
κάτι ἀγράμματες χῆρες παρατάσεις 
ποὺ δὲν τὶς πιάνει ὁ νόμος
ἂν καὶ κανεὶς δὲν ξέρει
τί τοὺς ἐπιφυλάσσει ἀκόμα ἡ ἐλπίδα.