ΞΕΝΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΠΙΤΙ - ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Άκου ψυχή μου. Με το να κάνουμε κύκλους γύρω από το
πρόβλημα, από φόβο μήπως βρεθούμε ολόγυμνοι στο θέμα που
μας καίει, ,το μόνο που κερδίζουμε, είναι να διατηρούμε στην
εντατική, τη νοσηρή μας σχέση.
Δεν το βλέπεις; Ο νάρθηκας τυλιγμένος στο φιλί, η έλξη, αφασία
κι η φλόγα του έρωτα στης φαντασίωσης τα δεκανίκια. Είναι ζωή
αυτή;
Μα τι σημασία έχει αν μας πρόδωσε η αγάπη, ή αν την
πληγώσαμε αβασάνιστα εμείς! Σημασία έχει, ότι του ρίγους η
λαχτάρα, ούτε με οξυγόνο δεν αναρριγεί. Το μόνο που αγκομαχεί,
είναι η ύπουλη συνήθεια που έδεσε κόμπο στη θηλιά που μας
κρατάει, στου τετέλεσται την ασφυκτική πνοή.
Ξέρεις, η πραγματική πολυτέλεια σε μία σχέση, βρίσκεται εκεί
όπου και οι διαφωνίες ακόμα, σε οδηγούν σε μια αγκαλιά
ποιοτική.
Όχι, δεν χάθηκε η ποιότητα, χάθηκαν όμως οι διαφωνίες που
πυροδοτούν την ερωτική έκρηξη. Κι αν δεν μπορείς να κακιώσεις
με το ταίρι σου, πώς θα το αγαπήσεις; Αν δεν μπορείς να το
‘’μισήσεις έστω και για λίγο, πώς θα το ερωτευτείς πάλι απ΄την
αρχή;’’ Ενώ σε μας, ο δεσμός μας φοράει τη μάσκα της
υποκρισίας. Αυτή η υποτονική γαλήνη έφερε το τέλμα. Να, κοίτα.
Συνεχώς χασμουριόμαστε τον ύπνο της ανίας.
Γι΄αυτό σου λέω. Από το να συναντιόμαστε στο σπίτι σαν δυο
ξένοι, συγκάτοικοι στης ορφάνιας την πλήξη, ας κρατήσουμε στη
σκέψη την ακριβή μας απουσία, παρά την ανούσια και νεκρωμένη
παρουσία.
Αν ήξερες πόσο σε τιμάει αυτό που είπες!
Πράγματι. Καμωνόμαστε τους ευτυχείς, υπακούοντας σ΄αυτήν
την απάνθρωπη συμφωνία των μοντέρνων ζευγαριών, που
δείχνουν αδιαφορία, Τάχα από διακριτικότητα, που δείχνουν στις
απιστίες ανοχή, Τάχα από ανωτερότητα, που δεν ζηλεύουν, για να
μην δείξουν, ότι είναι λαϊκοί!
Κι εν ονόματι όλων αυτών των ‘’τάχα’’, να υποκρίνονται πως
αγαπιούνται ακόμα.
Έτσι είναι καρδιά μου! Όταν στον έρωτα παύει να υπάρχει, η
αγωνία, η αβεβαιότητα, η ζήλεια, η λαχτάρα, τότε η μαγεία,
ψάχνει αλλού να γιατρευτεί.
Μα και βέβαια το θυμάμαι! Κάποτε, αγαπηθήκαμε πολύ! Στο
‘’κάποτε’’ όμως, υπάρχουμε τώρα εμείς; Όχι, αυτό έγινε
γλυκόπικρη ανάμνηση στης λήθης την οσμή! . Κι ευτυχώς. Μαζί
στην έναρξη, μαζί και στο φινάλε. Για σκέψου, ο ένας να θρηνεί,
‘’μη φύγεις σ΄αγαπώ’’ κι ο άλλος ‘’κι εγώ σ΄αγάπησα κάποτε
πολύ!’’. Αυτόν τον σπαραγμό, να μην τον ζήσουμε ούτε για μια
στιγμή.
Ναι, νομίζω ήρθε η ώρα να πούμε αντίο στο όνειρο, που κρυφά
αιμορραγεί. Όμως, υπάρχουν νίκες ηττημένες και πίκρες
νικηφόρες, που οδηγούν στο καινούργιο πεπρωμένο!
‘Όπως ακριβώς το λες! Όταν στον έρωτα δεν ανθίζει η χαρά, μήτε
το ξερίζωμα θα φέρει θλίψη.
Έλα, δώσε μου το χέρι σου κι ας υποκλιθούμε στη σύνεσή μας,
που μας χάρισε, όχι μόνο μια ωραία σχέση, αλλά και τo τακτ
σ΄αυτόν τον χωρισμό!
Και άκου! Το ‘’εν ονόματι’’ να έχεις πάντοτε στο νου. Αυτός ο
όρκος στις γιορτές μας, να λέμε ‘’χρόνια σου πολλά’’, θα θυμίζει
στην Aσυμφωνία, τη δική μας Αρχοντιά !!!