ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΘΑΝΑΤΟΥ - Μαρία Τζανάκου

Δειλός
Και πληγωμένος
Κύριος της μοναξιάς του
Σκεπτόμενος τα πάθη
Τα λάθη
Και τις αγέννητες ,της ζωής του, εκδοχές
Μονοτονίας
-Μάταια υπέφερε-
Και νόμιζε ο ανόητος…
Νόμιζε πολλά
Αλλά υπήρξαν
Μονάχα τα λίγα
Για κείνον
Που όλη του τη ζωή,
Ζωγράφιζε το Θάνατο
Τρομερό κι ολόμαυρο
Να καταπλακώνει
Τα ξέγνοιαστα όνειρά του
Κι αγνόησε
Και ξέχασε
-Ή μήπως πάντα είχε στο μυαλό του;-
Πώς στο γερασμένο του το χέρι
Κουβαλούσε ένα μυρμήγκι
Καταπονημένο
Να ξεψυχά
Μέρα τη μέρα
Και να αποκαλύπτει το όνομά του
«ΕΓΩ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Βοήθεια ζητώ...
Να πάψω να είμαι Θάνατος
Να πάψω να «ασελγώ»
-Απρόσφορα εν τέλει-
Στης Ζωής
Τις εύθραυστες ισορροπίες».

(ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΑ ΣΙΩΠΗΣ ΕΚΔ. ΝΟΩΝ ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ 2006)