Ποιήματα - Νίκος Κυριακίδης

ΠΕΤΑΞΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΡΩΜΙΚΟ ΔΡΟΜΟ

Οργισμένες εφημερίδες στο πάτωμα.

Ποιό πάτωμα ; είναι δρόμος…….

‘’Ω, μη θεωρείτε την εξαθλίωση καθαυτή

υπάρχει κυρίως η διάσπαση της κοινωνικής συνοχής’’.

Δεν ψέκασαν για αρουραίους, αλλά δεν δάγκωσαν ακόμη.

Παραίσθηση είναι να κρυώνεις στον καύσωνα

να ιδρώνεις το καταχείμωνο-

ίσως και νάναι βλάβη του εσωτερικού θερμόμετρου,

όλα τα μηχανήματα είναι ψεύτικα, πια.

Κάποιος διηγείται ιπποτικές ιστορίες

Βάζει στη πλοκή ‘’τη δύναμη του καλού’’

Προφυλακτικά πεταμένα ,

αλλά τα πιο πολλά είναι άδεια.

Είναι που ο έρωτας στις μέρες μας

λέγεται πείνα.

Κάποιους τους βρίσκει ξανά η πλειοψηφία στο θάνατό τους:

πεθαίνουν από ανακοπή

Πετάς πάνω απ΄τους βρώμικους δρόμους

Έχεις βάλει την οργή σου να γλυκάνει τη χαρμάνα στα πρεζάκια.

Ακούς την πιο βαριά ροκιά σου

Casta Diva …….μάλλον το ’58.

Κατεβαίνεις-

φτάνει η επίλεκτη καταστολή :

Νομίζω λέγεται ηλιθιότητα και δεν έχει χείλη

Τελικά δάγκωσε κάποιους ο αρουραίος

Έχεις την βεβαιότητα πως πήγε να τους φιλήσει

‘’Πόσοι μένουν σ΄αυτό το σπίτι; Είμαστε από τη στατιστική αρχή’’

‘’Πριν ένα λεπτό 21.865, ξέρετε αλλάζει συχνά το νούμερο’’

 (Αφιερωμένο στη κυρία Πελαγία Μπότση )


CARMENSITA

Μύρισε τη νύχτα....

όλα μέσα ήταν τακτοποιημένα.

Η υστερική της σχέση με την καθαριότητα

έφερνε απολυμαντικές παραισθήσεις-

Συχνά έβγαινε ν΄αναπνέψει.

Πέρασαν τόσα χρόνια και τίποτε δεν άλλαξε χρώμα.

Μικρή κρυβόταν πίσω από έρωτες για την αναμονή

Ύστερα ήρθαν τα χαρτιά : Προσθέσεις-αφαιρέσεις

Τα πρωινά πήγαινε να την κλέψουν

Τα βράδυα απλά να ξεκουραστεί.

‘’Όταν πεθάνω σκεφτόταν, θα γίνει χαμός-

μια τεράστια χλιδάτη κηδεία με δαπάνες της ενορίας’’

Αυτή θα λένε,

ερέθισε πολλούς μικρή

και έγινε κοινωνική μετά.

Ένα τρενάκι του τρόμου η ζωή της

δηλαδή ταπεινή.

Η νύχτα θαρρείς κουράστηκε να τη βλέπει:

Τόση επανάληψη τόσος αυτοοίκτος

και όλα αυτά σ΄ ένα προκλητικό σκοτάδι.

‘’Θα ήταν καλά να εμφανιστεί ένας πιτσιρίκος ξαναμένος

και ένας γοητευτικός μεσήλικας με όμορφη φωνή-

να φτιάξω ένα ερωτικό πάζλ.

Να με κλαίνε κι εραστές εξόν από γείτονες

Να φορώ μέχρι τέλος και πάλι προκλητικά εσώρουχα

Να κρατάω στα σταυρωμένα χέρια μαζί με την οργή, γεύσεις

Να με ξαναβρίσει και καμία κυρία

.....ίσως και να με έχουν απολύσει πριν μάθουν πως πέθανα’’