.png "English"){kind=small}
Όπως συμβαίνει σε όλους, τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση τους όταν επικεντρωνόμαστε σε αυτό που θέλουμε.“Ποτέ δεν μπορούμε να πληγώσουμε την ψυχή , γιατί ποτέ δεν μπορούμε να πληγώσουμε το Θεό. Ωστόσο, μένουμε αιχμάλωτοι της μνήμης, κι αυτό γεμίζει με δυστυχία τη ζωή μας, παρόλο που έχουμε όλα όσα χρειάζονται για να είμαστε ευτυχισμένοι. Το μίσος κουράζει…”
“Απελεθερώνομαι από το μίσος μέσω της συγχώρεσης και της αγάπης. Κατανοώ ότι ο πόνος, όταν δεν μπορεί να αποφευχθεί, υπάρχει για να με κάνει να προχωρήσω προς τη δόξα. Καταλαβαίνω ότι όλα είναι πλεγμένα μεταξύ τους, όλοι οι δρόμοι συναντιούνται, όλα τα ποτάμια κατευθύνονται προς την ίδια θάλασσα. Γι’ αυτό είμαι κι εγώ τώρα το όργανο της συγχώρεσης. Συγχώρεσης για αδικήματα που διαπράχθηκαν, ένα που γνωρίζω και ένα που δεν γνωρίζω.”
Η Χιλάλ μιλάει χαμηλόφωνα , όμως η ακουστική μέσα στο ναό είναι τόσο τέλεια, ώστε όλα όσα λέει μοιάζουν να αντηχούν παντού.
“Συγχωρώ για τα δάκρυα που με έκαναν να χύσω.
Συγχωρώ για τους πόνους και τις απογοητεύσεις.
Συγχωρώ για την προδοσία και το ψέμα.
Συγχωρώ για τη συκοφαντία και τη δολοπλοκία
Συγχωρώγια το μίσος και το διωγμό.
Συγχωρώ για τα χτυπήματα που με τραυμάτισαν.
Συγχωρώ για τα κατεστραμμένα μου όνειρα.
Συγχωρώ για τις πεθαμένες ελπίδες.
Συγχωρώ για την έλλειψη αγάπης και το φθόνο.
Συγχωρώ για την αδιαφορία και τη μνησικακία.
Συγχωρώ για την αδικία στο όνομα της δικαιοσύνης.
Συγχωρώ για την οργή και την κακομεταχείρηση.
Συγχωρώ για την παραμέληση και τη λησμονιά.
Συγχωρώ τον κόσμο με όλο του το κακό.”
Κλείνει ξανά τα μάτια και κοιτάζει προς τα πάνω.
“Συγχωρώ και τον εαυτό μου. Μακάρι οι κακοτυχίες του παρελθόντος να μη βαραίνουν πια την καρδιά μου. Στη θέση της στεναχώριας και της πικρίας βάζω την κατανόηση και τη συναίσθηση. Στη θέση της αντιδραστικότητας βάζω τη μουσική που βγαίνει από το βιολί μου. Στη θέση του πόνου βάζω τη λησμονιά. Στη θέση της εκδίκησης βάζω τη νίκη.
“Θα έχω από τη φύση μου την ικανότητα :
Να πονάω ακόμα κι όταν έχω χάσει τα πάντα.
Να δουλεύω χαρούμενη ακόμα και μέσα σε πάσης φύσεως εμπόδια.
Να τείνω το χέρι ακόμα κι όταν βρίσκομαι στην απόλυτη μοναξιά και εγκατάλειψη.
Να στεγνώσω τα δάκρυά μου ακόμα κι όταν κλαίω με λυγμούς.
Να πιστεύω ακόμα κι όταν δεν με πιστεύουν“.
