ΑΠΑΤΗΜΕΝΗ ΣΥΖΥΓΟΣ - Μάριον Μίντση

ΩIΜΕ! Εν δικαίω, θα μου πεις! Αφού είσαι εσύ η σύζυγος, η νόμιμη, που με το
στεφάνι έχεις ‘’τιμηθεί’’, σε σένα δε θα προσάψουν, ότι για την αποτυχία του γάμου
σου, ευθύνεσαι μονάχα εσύ; Ενώ η ‘’άλλη’’, η δύσμοιρη η ερωμένη, με το πιο σκληρό
αντίτιμο έχει πληρωθεί.
Για φαντάσου! Η ιερόσυλη; Με το πιο σκληρό αντίτιμο ; Γιατί; Γιατί απρόσκλητη
ε...ισέβαλλε στο δικό σου σπιτικό, δίχως καμιά ντροπή ; Κι η σύζυγος εκεί. Ένας
ταπεινωμένος θεατής. Να αφουγκράζεται, να μαραζώνει με τα νύχια της μπηγμένα
στου εξευτελισμού τη συντριβή. Να καμώνεται, πως δεν έχει πάρει μυρουδιά, καθώς
τα μοσχομυρωδάτα του εσώρουχα , στο χέρι της αυταπάτης τα προσφέρει.
Είναι η ώρα του, το ξέρεις. Η καταραμένη ώρα από τις 6 έως τις 9. Σε λίγο, η πόρτα
πίσω του θα κλείσει και συ με την υποκρισία του να βολοδέρνεις, στης υποτέλειας σου
την κατακραυγή. Κι όμως, σιωπάς. Βουβαίνεσαι να μην σε δούνε τα παιδιά. Ο
μπαμπάς είναι μπαμπάς και πρέπει εσύ η μάνα, να κρατήσεις το κύρος του ψηλά!
Καμώνεσαι πως τάχα το ξεχνάς, ρουφώντας της εκμηδένισης τη σκόνη, τη στερνή
γουλιά.
Και σαν έρθει η νύχτα η ασυντρόφευτη, εκείνος Παρών, στην Απουσία να ξαπλώνει
και ‘’άντε καληνύχτα, σήμερα είχα πολύ δουλειά’’
Και τι τραγική ειρωνεία θεέ μου! Αυτήν την ίδια ώρα, που εσύ το απόστημα της
δουλόπρεπης παθητικότητά σου ανασαίνεις, και με της σήψης την αδράνεια, την
πυγμή σου νανουρίζεις, η ‘’άλλη’’ να σε φθονεί, να σε ζηλεύει, γιατί ο ‘’καλός’’ της
τάχα , με τη σύζυγό… την απατά !
Αμάν γυναίκα, φτάνει πια. Τι κατάρα δέρνει εμάς τα θηλυκά, ώστε για τις απιστίες του
συντρόφου μας, ένοχη να είναι πάντα, κάποια ‘’άλλη;’’ Μ΄αυτήν έκανες εσύ παιδιά, ή
μήπως και κείνη δεν είναι θύμα της δικής του ατασθαλίας; Γιατί λοιπόν της Νίκης σου
την Ήττα, με μαλλιοτραβήγματα και απειλές εναντίον της ξοφλάς, ενώ o ‘’αφέντης’’
ανενόχλητος, τον αυτοσεβασμό σου εκμηδενίζει; Πού είναι το μπαϊράκι της
αδούλωτης φωνής σου να υψώσεις; Πού; Κονταροχτυπιέται με της βολεψιάς την
αλυσίδα και τούτο σε τρομάζει. Έτσι, ξανά βυθίζεσαι στο αστείρευτο πηγάδι της
βουβής πανωλεθρίας.
Έλα λοιπόν, απ΄την χαμηλή σου αυτοεκτίμηση, την ομολογία περιμένω! Έτσι μπράβο! Το οσφραίνεσαι, το νιώθεις, ότι εκείνος, από μια πόρτα κλειστή θα φύγει και δέκα
ορθάνοιχτες θα βρει, με επίσημες, ανεπίσημες, περαστικές και στιγμιαίες, εις υγείαν της δικής μας Ανοχής. Ενώ εσύ… εγκλωβισμένη ‘’τις θερμοπύλες να φυλάς’’ την
παγωμένη νύχτα!
Αντί λοιπόν την κατάθλιψη να προσκυνάς,
ξεκίνα, τους δυο ενόχους να σταυρώσουμε μαζί.
Την ΕΝΟΧΗ της γυναίκας ΑΝΟΧΗ,
πλάι στου άντρα την Αστήριχτη και βάρβαρη ισχύ,
κάτω από μια επιγραφή.
Τ΄ απομεινάρια, μιας Αψυχολόγητης Ανατροφής.